Wanneer een naaste van je komt te overlijden, in dit geval mijn vader, leef je eigenlijk in een soort van roes. Alles omtrent de begrafenis moest geregeld worden. Nu waren de mensen van de begrafenisonderneming heel behulpzaam en er werd ons gevraagd wat wij wilden doen met het afscheid. Er werd ons iemand aanbevolen die alles in goede banen kon leiden “ een spreker”, Jan Koopman. Dit was het beste wat wij hadden kunnen doen. Jan kwam een aantal dagen voor de begrafenis ’s avonds naar ons toe. Hij kwam heel vertrouwd op ons over, een kalme, lange, grijzende man met een hele fijne warme stem. Tijdens een kopje koffie aan de keukentafel met mijn moeder, broer, en schoonzus vroeg Jan ons verhaal te doen over mijn vader. Hij stelde ons vragen over mijn vader en liet ons allemaal aan het woord. Langzamerhand kwamen er allerlei verhalen los. Jan wist precies de juiste vragen te stellen om ons als een waterval over mijn vader te laten spreken. Wij vertelden allerlei kleine anekdotes, flitsen, alles wat mijn vaders leven behelsde. Jan maakte aantekeningen terwijl wij aan het vertellen waren. Soms met horten en stoten, soms lachend, dan weer met dikke tranen…
Jan vroeg ons of wij zelf nog iets wilden zeggen tijdens de begrafenis. Eerst wilde ik niet, mijn broer zei direct “Ja”. Ik ken mijzelf en wanneer ik geëmotioneerd raak, kan ik geen woord meer uitbrengen. Jan stelde mij gerust… “Als het niet gaat, dan neem ik het wel van je over, maar ik denk dat het je wel gaat lukken”. Mijn moeder had het te zwaar, om iets te vertellen.
2 uur later nam Jan zijn aantekeningen mee naar huis. ’s Avonds zat ik te denken en gingen mijn gedachten naar allerlei situaties met mijn vader. Dingen die ik allang vergeten was, maar na het gesprek met Jan die avond, kwamen de herinneringen duidelijk terug. Ik schreef en schreef en schreef. Mijn broer en ik stuurden onze speeches naar Jan, die deze op zijn beurt zou inplannen. Hij vroeg of ik het droog kon houden met zo’n lange speech, misschien kon ik het toch maar beter ietsje inkorten. Zo gezegd zo gedaan. Jan stuurde ons een email met een verhaal over mijn vader. Dit verhaal was zo mooi geschreven, uit alle korte anekdotes en opmerkingen had hij een heel chronologisch verhaal over mijn vader gemaakt.
Op de begrafenis startte hij met het verleden van mijn vader, zijn jeugd, hoe hij mijn moeder ontmoette, toen zij mijn broer kregen. Hij stopte met spreken en liet mijn broer aan het woord. Toen deze klaar was werd er muziek gedraaid. Daarna ging Jan verder met het verhaal van mijn vader, toen werd ik geboren. Nu liet hij mij aan het woord, niet helemaal zonder horten en stoten, maar ik keek Jan aan en hij stelde me gerust van een afstandje. Ik kon het verhaal van mijn vader vertellen zonder in huilen uit te barsten, zolang ik me maar focuste (een tip die Jan me gegeven had). Daarna nam Jan de regie weer over. Jan vertelde nog over mijn vaders latere jaren, hoe hij en mijn moeder nog samen een heel fijne tijd hebben beleefd en hoe zijn leven toch nog vrij plotseling afliep. Daarna werden er nog een aantal favoriete nummers van m’n vader gedraaid, waarna de plechtigheid werd afgesloten. Wij gingen met z’n allen naar de begraafplaats, waar Jan op verzoek van mijn moeder een geluidsinstallatie had geplaatst, zodat nog een laatste maal “Time to say goodbye” ten gehore werd gebracht terwijl de kist neer werd gelaten.
Jan heeft ervoor gezorgd dat de hele begrafenis van begin tot eind een prachtige ervaring was. Voor mijn vader een heel waardig afscheid, voor ons een heel fijn gevoel. Het was alsof Jan mijn vader al jaren kende en of zij jaren de beste vrienden waren geweest. Wij kregen van een heleboel mensen de vraag, wie die man was, die zo fantastisch over mijn vader sprak. Zij kenden deze vriend van mijn vader niet, terwijl hij toch alles van vroeger wist. Een beter compliment kon Jan niet krijgen.
Ik kan deze man ten zeerste aanbevelen. Een begrafenis kan nl ook een hele mooie warme ervaring zijn, ondanks een groot verlies. En daar heeft Jan Koopman in deze voor gezorgd.